Şu yolu çizersin, gidersin, gösterirsin, yaparsın, kazarsın, izlersin falan filan…
Baksana sadece bir kelime bile şaşırtıcı derecede anlam ve hissiyat barındırabiliyor.
Ben bu yazımda yolu çizmek tarafından gideyim diyorum; bazı insanlar medeniyetin ve saygınlığın sahip oldukları mallar ve parayla eşdeğer olduğunu sanıyorlar.
Bu mülkiyet onlara o kadar iyi geliyor ki; kendi kurallarıyla yaşayabilme özgürlüğünü de ediniveriyorlar. Kendi malından başkası değersiz, kendi değerlerinden başkası anlamsız, kendi huyundan ve düşüncesinden başkası önemsiz onlar için.
Bu önem meselesi ve kendi kurallarına göre yaşama refleksi, kendisinden daha güçlü, varlıklı veya mevki sahibi olanlara karşı bir bakıyorsun anında uyum sürecine dönüşüveriyor. Daha iyi konumda olana karşı bir saygı duyma, yanlışlarını dahi benimseme huzuruyla yol alıp yürüyorlar.
Bu yazdıklarım çok erdemli, varlıklı ve önemli bir insan portresi çizmiş gibi duruyor ya; kanalizasyonları tıkanan, yolu bozuk, sokak arasında olan bir apartmanda yaşayan, kimsenin çok da umrunda olmayacak insanları da betimliyor.
Kısacası herkes gücün peşinde, kimse adaleti ve insanlığı önemsemiyor.
Hayatın anlamlı yolunu keşfeden insanlar kendini geliştiriyor, eğitime, bilgiye ve bilime önem veriyorlar. Çizdikleri yol, kendini geliştiren ve geliştirmek isteyen herkese kılavuz oluyor. İnsan gibi yaşamayı, yıkıcı değil de yapıcı ve geliştirici olmayı öğretiyor.
Hani her şeyin başı aile derler, eğitim aileden başlar derler, ki çok doğrudur bu. Çocuğunuza yol gösterirken başkalarını değil, kendinizi çocuğunuza göstermelisiniz. Hayvanlardan tutun, sokakları kirletmemeye kadar bu dünyaya değer katmalısınız. Sizi örnek alacak bir çocuğunuzun olduğunu bilmek güzel bir YOL.
Veya bunlara hiç takmaz; çocuğunuzun da sizin gibi etrafını rahatsız etme özgürlüğü edinmesini, kendi kurallarını koymasını ve güce tapmasını ister, ona kallavi bir rol model olursunuz.
Bu da başka bir YOL.
Saygılarımla,
Aras Attila
